[Speeltopic] NYC The city that never sleeps.

Geen stad in de wereld heeft zoveel verscheidenheid aan restaurants en hotels, met een enorm cultureel aanbod en winkels in overvloed bij de kleurrijke bevolking. Dit begint allemaal bij een ding: bij jou. Je zult leuke dingen kunnen ervaren, je zult met je karakter door dompers en slechte tijden heen kunnen gaan, maar je zult altijd met beide voeten op de grond blijven staan. Of stijgt de honger naar macht en herkenning te hoog naar hun hoofd bij deze magische aantrekkingskracht dat hun in zijn greep neemt? Er wordt genoten, er wordt gedanst er worden dromen waargemaakt waar velen niet over durven te denken.
Een groep jongvolwassenen heeft een privilege om in deze mooie, grote stad te wonen. Aan hun de keuze om hun dromen realiteit te maken. Lukt het ze? Of raken ze totaal misleidt door het leventje in New York City? Gaan ze ervoor om zichzelf hier groot te maken, of duiken ze liever het nachtleven in?

Topic voor personages: / link komt zo /

Wil je meedoen? Vul dan het onderstaande lijstje in.
Naam:
Leeftijd: (18t/m23):
Karakter:
Uiterlijk(beschrijving):
Afgeronde school en studie:
Eventuele baan:
Hobby's:
Extra:
Eventueel foto van je huis/appartement:

Natuurlijk mag je alles wat je extra wilt vermelden erbij zetten!

Personages:
Meisjes:
- Valerie Thomson; Fashitail
- Alexis Hunter; Bombshell
- Fenna Forwood; Fashitail
- Juliette Holt; Bombshell
- Leah Collins; thedolcevita
- Ashley Hamilton; Esperanzana
-Amber Eleanor Barker; xCarousel

Jongens:
- Sam Grand Jefferson; Departure
- Sebastian Noël Bejuis-Bemer; Fortisetliber
- Danny Barker; DayXdream
- Blaise Nathaniel Prescott; thedolcevita



Regels:
- De standaard regels van het forum
- 16+ mag, 18+ is niet toegestaan. Beschrijf je gevechten en bed scènes dus niet tot in ieder detail
- We schrijven in 1e persoon verleden tijd.
- Voor dat je een personage dropt in het aparte topic wel even hieronder vermelden!
- Je speelt niet voor een ander, alleen voor jezelf. Tenzij je overlegt natuurlijk.

Valerie
Eindelijk had ik mijn doel bereikt, gisteravond kreeg ik een telefoontje van mijn trainer dat ik een klas hoger mocht met kickboxen. De klas waar de handsome jongens waren en de wat sterkere meiden. Ik was benieuwd of ik me er staande kon houden, maar ergens wist ik dat wel zeker. Ik had er zo hard voor getraind. Mijn outfit was simpel, een kort broekje wat mijn billen net bedekte een strak topje en mijn simpele zwarte sneakers. Eenmaal binnen gooide ik mijn tas aan de kant en haalde mijn handschoenen eruit. Toen ik me omdraaide zag ik een jongen staan, Danny. Ik wist zijn naam omdat ik al eerder naar wedstrijden en trainingen had gekeken van mijn toekomstige klas, ik liep naar hem toe en glimlachte terwijl ik sierlijk met mijn ogen knipperde en mijn wenkbrauwen op trok. ' Hé '

Danny
Bij iedere stoot die ik gaf ontsnapte er een korte, lage kreun uit mijn keel, en iedere keer weer spanden de spieren in mijn hals strakker aan en werd mijn gelaatsuitdrukking pijnzender. Mijn lippen had ik op elkaar geperst en na enige tijd pakte ik de bokszak beet terwijl ik mijn adem inhield. Langzaam krabbelde ik achter mijn oor en trok ik mijn muts weer iets verder naar beneden. De plotselinge verschijning van de spontane meid had ik niet zien aankomen, en het was dus een verrassing toen ze plotseling naast me stond - glimlachend terwijl haar ogen sierlijk knipperden. Langzaam liet ik de bokszak los en opende ik mijn mond om iets te reageren. Echter haalde ik eerst enkel laconiek diep adem, en na mijn schouders nonchalant in te hebben laten zakken knikte ik bondig.
'Hé.'
Ik was nog altijd zacht aan het hijgen van de lichamelijke inspanning, en muniscuul kleine zweetdruppeltjes bedekten mijn voorhoofd. 'Ben jij niet die nieuwe?' Bondig krulde er één mondhoek om, meer en deels omdat ik even onbeschaamd mijn ogen over haar lichaam liet glijden, en schoof mijn handen in de zakken van mijn joggingbroek. 'Valerie, right?'

Valerie
De ademhaling van Danny was snel, het was te zien dat hij zichzelf ingespannen had aangezien ik de zweetdruppeltjes op zijn gezicht zag staan. Ik zag zijn lach en een twinkeling, die ik mezelf af kon dwingen. Was in mijn ogen te zien. ' Nieuwe, hè? ' ik keek semi-arrogant en sloeg mijn ogen even neer. ' Ik ben Valerie ja ' zei ik terwijl ik mijn lach weer liet verschijnen en de kuiltjes in mijn wangen ook tevoorschijn kwamen. Ik schoof mijn handschoenen om mijn fijne handen heen en keek hem met een schuin hoofd aan.

Danny
Voor een moment knabbelde ik op mijn onderlip. Weer zocht ik voor haar ogen, na haar door de inspectie hebben laten komen, en een grijns deed nu ook mijn andere mondhoek doen omtrekken. De semi-arrogante blik. Ik hield er van. Ik bevochtigde mijn lippen en tuurde over haar schouder toen ik iemand zag wuiven. Een vriend van me. Hij was hier ook.
'Fuck off!' riep ik hem toe terwijl ik bondig mijn arm in de lucht zwiepte. Zacht begon ik te lachen, en ik zocht weer voor Valerie haar ogen die haar naam bevestigde. Zacht knabbelde ik op de binnenkant van mijn wang.
'Aangenaam. Ik hoorde van je performance in je vorige groep.' Nonchalant pakte ik de bokszak weer beet en streek ik met mijn vingertoppen over mijn achterhoofd. 'Respect, eerlijk waar.'

Valerie
Mijn ogen gleden over zijn gezicht, zochten zijn ogen en bekeken zijn gelaatsuitdrukking. Toen hij zijn arm de lucht in zwiepte grinnikte ik zachtjes en luisterde naar zijn woorden. ' Ik weet het, ik ben veel interessanter dan die jongens hier. ' Ik grijnsde breed en trok één handschoen uit waardoor ik snel een hoge staart kon maken, daarna schoof ik hem weer aan en knikte kort bondig naar Danny. Ik zag wat meisjes arrogant naar me kijken, praten. Een harde zucht ontsnapte uit mijn mond en ik keek ze met de blik aan, de blik waarbij je kon merken dat je je mond moest houden. Daarna richtte ik me weer op Danny. ' Dankjewel, blijkbaar praten mensen dus over me. ' zei ik met een lach. ' Wil je? ' vroeg ik nonchalant terwijl ik mijn handen, met de bokshandschoenen omhoog haalde.

Danny
Instemmend knikte ik na haar woorden, en na een bondige grijns volgde een lachje. 'Zeg dat. Vooral dan die lul daar verderop.' Weer begon ik op mijn onderlip te knabbelen, en van onder mijn donkere wimpers vandaan zocht ik voor Valerie haar ogen. En toen zaten haar krullende haren in een hoge staart. Toe maar. Ook ik merkte de meisjes op aan de linker zijde, en tuurde bondig op om ieder in de grote glimmende ogen te staren die vurend op Valerie waren gericht.
'Wil ik?' herhaalde ik haar met een verborgen grijns. 'Wat bedoel je? Wil je sparren?'

Alexis
Typisch, veel te typisch. Ik had weer eens geen zin om naar huis te gaan. Dat betekende namelijk dat ik voor mezelf moest gaan koken, de was moest doen en een beetje stofzuigen. Dat soort saaie huis dingen. Ik probeerde dus mijn huis te vermijden. Vandaag moest ik sowieso al de stad induiken om een paar dingetjes te regelen, daarna was ik maar afleiding gaan zoeken. Een beetje winkelen, een beetje heel veel winkelen. Tevreden liep ik met de tasjes over de straten. Aan de overkant van de straat zag ik Starbucks. En er was precies niets wat me tegenhield. Een warme koffie op deze koude dag klonk anders prima. Ik hobbelde met de tasjes aan beide armen over het zebrapad en duwde met mijn elleboog de klapdeur van de Starbucks open. De geur van koffie. Ik glimlachte even, stond vijf minuten in de rij en bestelde iets te drinken. Daarna nam ik plaats aan een van de tafeltjes. Nog even genieten en dan moest ik helaas toch echt naar huis.


Wow, moet echt even inkomen xd

Valerie
' Hoezo is dat een lul? ' vroeg ik plagend. Ik zwiepte mijn staart even op en neer en wiebelde kort met mijn wenkbrauwen toen Danny de meiden een voor een aankeek. Ik genoot ervan. ' Wil je? ' herhaalde ik hem weer op mijn beurt. ' Ik wil wel eens met deze mysterieuze jongen sparren, ik heb je al een paar keer bekeken tijdens wedstrijden en trainingen. ' zei ik op een speelse toon. ' Wie ontvangt, wie geeft? ' vroeg ik met een schuin hoofd terwijl ik op mijn lip beet.

Sebastian
Ik opende de deur van mijn mooie huis en liep naar buiten. Ik had vandaag weinig tot niets gedaan, buiten een beetje op mijn computer zitten en naar Helena's gaan. Ik was daar even langsgegaan om te kijken of er veel klanten waren, maar dat viel tegen. Ik was weer naar huis gegaan maar had wat afleiding nodig. Ik liep richting de Starbucks en eenmaal binnen zag ik een bekend gezicht. Alexis. Ik liep richting haar en legde een hand op haar schouder. Ik zei: "Hee!"

Alexis
De koffie was nog te heet om te drinken en alle nieuwe updates van de Social Media had ik inmiddels al doorgenomen. Daarom luisterde ik het gesprek maar af wat een tafeltje achter mij gebeurde. Eerlijk gezegd was die ook niet bepaald interessant. Ik zuchtte even en voelde op dat zelfde moment een hand op mijn schouder. Ik keek op en voelde hoe er een grijns op mijn gezicht verscheen. Iets wat wel interessant was. 'Sebastian,' antwoordde ik met een lichte grijns. 'Neem plaats.' Ik tikte met mijn voet het stoeltje tegenover mij wat verder naar achter, als teken dat hij hier moest komen zitten. 'Uit alle duizenden Starbucks' hier in de stad, moeten wij elkaar precies in dezelfde treffen.' Niet dat ik het een probleem vond, verre van zelfs.

Danny
'Altijd aan het kloten die gast,' antwoordde ik op haar vraag terwijl ik mijn hoofd schudde en mijn neus rimpelde. Mijn ogen richtten zich weer op de hare, en zodra ze met haar wenkbrauwen begon te wiebelen kwam er weer een bondig lachje uit mijn keel. Ergens naast me hoorde ik een meisje geërgerd zuchtten, en twee andere meisjes kwamen ons gepasseerd, neerbuigend neerkijkend al wist ik niet op wie van de twee. Zodra Valerie de vraag weer stelde, en meldde dat het inderdaad sparren was waar ze op doelde, draaiden de meisjes achter me per direct om en begonnen ze te grinniken.
'Sure,' antwoordde ik toen nonchalant en laconiek terwijl ik mijn handschoenen wat beter om deed. 'Deze mysterieuze boy zal voorzichtig doen. Beloofd-'

Sebastian
Ik glimlachte om haar toon, die me zoals altijd wel aanstond. De prachtige Alexis kon alles hebben, zelfs zo'n cynische toon sierde haar. "Het kan geen toeval zijn," grapte ik. Ik ging tegenover haar zitten, weliswaar zonder drankje. Ik keek haar in haar ogen en zei: "Heel even een drankje halen." Ik liep zonder aarzeling naar de toonbank en werd vriendelijk geholpen met mijn bestelling. Een frappuccino ging er zeker in.

Valerie.
Mijn gelaatsuitdrukking veranderde meteen toen ik de twee meisjes spottend hoorde lachen. Ik ademde meteen iets sneller, en probeerde me te concentreren. ' Pas alsjeblieft op, anders breek ik een nagel. ' ik trok een overdreven pruillip en lachte even hardop. Ik zette mijn handschoenen onder mijn kin weg, geconcentreerd keek ik in de ogen van Danny. Wachtend tot de eerste actie. Een klein, bijna onzichtbaar lachje stond op mijn gezicht.. terwijl ik mijn mond een klein stukje open had en zo ademde.

Alexis
'Geen toeval?' vroeg ik met licht opgetrokken wenkbrauw. 'Geef je hier dan eindelijk toe dat je me nu al dagen aan het stalken en achtervolgen bent?' Grijnzend schudde ik mijn hoofd. 'Je weet dat je met een simpele druk op de knop je me zo kan bellen en kan vragen of we misschien even ergens koffie kunnen drinken, of weet ik het, iets leuks kunnen doen. Je weet ook best wel dat ik daar geen nee tegen zeg.' Iets doen met een jongen als Sebastian? Geen probleem. Ik vond het al gezellig om gewoon op een bankje in het park te zitten. Ik had toch altijd wel iets te vertellen. Goed, negen van de tien keer dan. Ik knikte als soort van antwoord op hem en pakte vervolgens mijn koffiemok beet.

Sebastian
Ik kwam terug om op haar vraag te antwoorden en zei: "Goed, goed," Ik schoot even in de lach en zei toen op een serieuze toon: "Nee, serieus. Het was toeval! Denk je dat ik vrijwillig met jóú wil chillen?" Grapte ik. Ik vond het heerlijk om met Alexis te zijn. Ze was best losjes vond ik en ze was grappig. Een leuk meisje, we konden het altijd goed vinden, zelfs zo goed dat het op verschillende avonden een beetje uit de hand was gelopen. Ik nam een slokje frappucino en glimlachte.

Alexis
Ik boog me iets over de tafel heen naar hem toe en kantelde mijn hoofd lichtjes. 'Nee, ik denk dat niet,' zei ik toen. 'Ik wéét dat je met mij wilt chillen.' Daarna ging ik weer normaal op mijn stoel zitten. 'Ik begrijp het ook wel hoor. Ik bedoel, chillen met Alexis...' Ik zuchtte overdreven. 'Sommigen doen er een moord voor, jij hebt nu zo een privilege om gewoon mij te kunnen bellen weet je.' Allemaal grapjes, zo een hoog ego had ik nu ook weer niet. 'Maar ja, als je niet met mij wil chillen..' Ik wendde mijn blik af en knikte toen naar iets. 'je weet dat je daar ook kan zitten.' Een lege tafel waar nog niemand zat. 'De keuze is aan jou.'

Danny
Haas onopmerkelijk vernauwde ik mijn ogen zodra Valerie haar gelaatsuitdrukking veranderde, en langzaam hief ik mijn kin deels in de lucht bij haar woorden. Een frons verscheen op mijn voorhoofd, en lichtjes trok ik mijn hoofd terug - afvragend wat ik me daarbij voor moest stellen. Ik, een nagel breken- Als ik me daar daadwerkelijk om zou bekommeren... Even zag ik mezelf in mijn verbeelding lopen in een jurk en rond springen als een eenhoorn. En hoeveel had ik vandaag nou ook alweer op? Hoeveel gram - als het überhaupt gram was. Een grijns krulde me weer om de lippen en lichtjes boog ik naar voren om haar lengte wat meer aan te nemen. Weer bevochtigde ik mijn lippen. Na samen wat dreigend heen en weer te hebben gestrompeld als twee leeuwen die ieder moment elkaar om de hals konden gaan vliegen, gaf ik de eerste stoot vrij die ik al onmiddellijk mistte. Een klikkend geluid maakte ik met mijn tong en kiezen, en grinnikend knikte ik. 'Toe maar hoor- Mooie zet.' Weer haalde ik uit, niet wetend wat er nu ging gebeuren.

Sebastian
Ook ik boog voorover en even uitdagend, brutaal bijna zei ik: "Nah, ik vind jou veel interessanter dan die tafel." Ik grijnsde, maar bleef zo dichtbij zitten. Alexis een beetje plagen, vond ik nog steeds een leuke bezigheid. Ik wist dat ze er tegen kon en het was ook wel iets tussen ons. Ik bleef nog even zitten en na een slokje koffie likte ik onopvallend langs mijn lippen. Ik ging weer normaal zitten en alsof er niets was gebeurd -wat er praktisch ook niet was- vroeg ik: "Hoe gaat het met je?"

Valerie.
Met een neutrale blik, bijtend op mijn lip stapte ik heen en weer. Bij zijn eerste zet boog ik naar links waardoor ik hem ontweek. Ik keek even opzij terwijl een klein lachje op mijn gezicht stond. Kort daarna draaide ik me meteen weer om en knikte bij zijn compliment. Hij haalde weer uit, en net op tijd blokte ik hem met mijn elleboog. Het was een redelijk harde klap, maar het deed eigenlijk geen pijn. Ik zette nog een paar stappen heen en weer voor ik mijn eerste uithaal maakte, gericht op zijn schouder.. maar langs onder aangedreven.

AHAHAH zijn verbeelding :')

Alexis
Ik knikte even en glimlachte toen. 'Ja, ik dacht al dat je zoiets zou zeggen.' Ik zag hem er ook niet voor aan om dan echt op te staan en daar te gaan zitten. Misschien ook omdat hij wist hoe koppig ik was, ik was niet van plan hem dan te gaan roepen, dan mocht hij ook mooi daar blijven zitten ook. Een snelle knipoog. 'Hoe het gaat?' Mijn armen sloeg ik over elkaar en even knabbelde ik aan mijn onderlip. 'Op het feit dat ik mijn huis vermijd, omdat ik geen zin heb om op te ruimen, gaat het prima,' lachte ik. 'Hoe is het met jou?'

Sebastian
Een beetje uitdagend keek ik rond. "Prima," Ik liet een glimlachje mijn lippen verlaten en vervolgde: "Ik vind het een beetje saai alleen, hier. Ik ken toch weinig mensen als ik het zo bedenk. Ik weet gewoon vaak niet zo goed wat ik moet doen." Het laatste had ik aan haast niemand uitgesproken. Ik wist het niet. Mijn baantje was dan wel leuk, ik maakte er geen dagen mee en verder had ik niet zo veel te doen. De standaard toeristische dingen had ik al gezien, maar dit begon meer op vakantie te lijken nu.

Alexis
Er verscheen een lichte frons op mijn gezicht terwijl ik Sebastian zijn verhaal aanhoorde. Zelf had ik hier de tijd van mijn leven. Velen droomde ervan, om hier te wonen. Ik kon het me ook niet anders voorstellen. Zelf had ik hier de tijd van mijn leven. Elke dag ontmoette je wel weer nieuwe mensen, maakte je wel weer nieuwe vrienden. Sommige bleven weliswaar maar voor een dag, sommige zelfs maar voor een nacht. Een avondje dansen met je nieuwe vriendinnetjes en de volgende dag zag je ze nooit meer. 'Wat vervelend,' mompelde ik. 'Je weet wel dat je mij altijd mag bellen hè? Ik weet waar je woont en kan negen van de tien keer binnen een kwartier voor je deur staan.' Niet dat hij nou altijd zin had in mijn gezelschap, dat was ook wel te begrijpen.

Sebastian
"Ach, dat weet ik ook," Ik glimlachte. "Ik mag natuurlijk niet klagen..." Zei ik, meer uit beleefdheid dan omdat het echt mijn mening was. Ik had natuurlijk een voorrecht om hier te wonen, maar misschien was zelfs dit niet goed genoeg voor me. "De volgende keer zal ik je bellen, als ik me verveel." Zei ik glimlachend. Ik dronk mijn beker leeg en zei: "Zullen we ergens anders heen gaan?" De Starbucks ging bijna sluiten en ik had wel (weer) trek ergens in.

Alexis
'Nou, nou, je mag altijd wel een beetje klagen, dat hoort erbij.' Het leven in New York was natuurlijk niet áltijd perfect. Het was eigenlijk gewoon precies als in hetzelfde als in een andere stad, alleen dan net wat mooier, net wat groter en tsja.. Net wat anders misschien toch wel. Ik knikte en dronk haastig mijn koffie op. 'Iets anders,' herhaalde ik hem terwijl ik nog steeds knikte. 'Plannen voor wat je wilde gaan doen?'